De oogst van 1 week

‘Strijd om glasvezel is schaamteloos!’ schreef Rein Hoogland uit Bantega onlangs in de Leeuwarder Courant. Ik was blij zijn artikel te lezen, want het was een feest (nou ja feest……) van herkenning. Bijna dagelijks worden de bewoners van de zgn. buitengebieden lastig gevallen met reclame materiaal over de aanleg van glasvezel. De ene folder is nog glossyer als de andere. En je ziet ook dat de toonzetting steeds dwingender wordt. Meld je je niet aan voor 8 juli dan draai jezelf voor de aanlegkosten op!

Het laatste marketing middel wat wordt ingezet is om je telefonisch te benaderen. Hoe men aan je mobiele nummer komt is mij een raadsel, maar dat gaat me snel genoeg. En dan heb ik nog niet eens glasvezel. Ik bedoel maar.

Al die aanbieders is ook absoluut niet logisch en zeker niet klantvriendelijk. Ik woon in een buurtschap met vier woningen. Stel allen willen glasvezel, maar een elk heeft wel voor een andere aanbieder gekozen, wat dan? Dan gaat het glasvezel feest niet door. Je moet immers toch wel een minimaal aantal aansluitingen realiseren. En was het streven niet om Fryslân glasvezel proof te maken?

Maar los daarvan. Europa gaat er prat op dat men eerlijke concurrentie voorstaat. Men probeert hier inhoud aan te geven door iedereen min of meer te dwingen zogenaamde aanbestedingstrajecten aan te gaan. Een ogenschijnlijk heel simpel systeem: de laagste inschrijver krijgt de klus. Maar schijnbaar is de glasvezel de aanbesteding te snel af.

Je zou zeggen dat de aanleg van glasvezel nu net zo’n klus is waarvoor dat aanbestedingstraject bedacht is. Maar nee hoor! Waar anders de overheid ons vastpint op allerlei regeltjes en wetjes, laat men ons nu maar wat zwemmen in een zwembad vol met over elkaar heen buitelende aanbieders.

Sorry hoor, maar ik zie door al die de vezels het glas niet meer!