Meestal zit er een bepaalde gedachte en/of idee achter gemeentelijk beleid. Vragen als: Waarom doe je iets? En waarom doe je het juist op die manier? En wat is de meerjaren prognose? Of anders gezegd: waar wil je als gemeente nu en in de toekomst naar toe?

Ik kom regelmatig in Sneek en stuitte daar wel op een wel erg vreemd parkeerbeleid van de gemeente Súdwest-Fryslân. Op het Veemarktterrein, Flexaterrein en Bolswarderpoort in Sneek kun je namelijk op een gedeelte van het terrein gratis parkeren. Op de terreinen wordt met borden aangegeven op welk gedeelte je wel moet betalen. Op dat gedeelte staat ook een parkeerautomaat. Bovenstaande schijnt onderdeel te zijn van het nieuwe parkeerbeleid van de gemeente Súdwest-Fryslân.

== foto Bolswarderpoort ==

Je gaat natuurlijk niet op een parkeerplek staan waar je moet betalen, terwijl je op het zelfde parkeerterrein een stukje verder gratis kunt parkeren. Bovenstaande foto geeft een prima beeld wat voor situatie je dan krijgt: het betaalde gedeelte is leeg, terwijl het gratis gedeelte (zeer begrijpelijk) helemaal vol staat. Een situatie die zich zowel op het Veemarktterrein, Flexaterrein en Bolswarderpoort voordoet

Ik was benieuwd welke beleidsgedachte hier achter zat en toog dus naar de gemeentelijke website om kennis te nemen van het nieuwe parkeerbeleid van de gemeente Súdwest-Fryslân. Meestal vind je dan enige uitleg over het beleid, zo niet in de gemeente Súdwest-Fryslân! Op de gemeentelijke website staat hierover te lezen: ‘Op het Veemarktterrein, Flexaterrein en Bolswarderpoort (Sneek) kun je op een deel van het terrein gratis parkeren. Op de terreinen wordt met borden aangegeven op welk deel je moet betalen. Op dat deel staat ook een parkeerautomaat’. En daar moet je het dan mee doen.

Maar de gedachte achter deze (on)logica ontbreekt ten enen male. Wat is de gemeentelijke gedachte achter het gedeeltelijk wel of niet betalen voor parkeren? Daar moet toch een gedachte achter zitten? Je moet dat toch uit kunnen leggen? Zo ja, waarom doe je dat dan niet?

Schijnbaar vinden de parkeer beleidsmakers dat niet nodig. Jammer, want dat roept bij mij direct vragen op als: Waarom wordt dat niet gedaan? en Zit hier soms een addertje onder het gras? Is het een overgangsbeleid wat na een tijdje resulteert in het overal moeten betalen voor parkeren? Of is dat ‘bad-thinking’ van mijn kant?

Misschien kan een gemeentelijke verkeersdeskundige de logica van dit parkeer beleid in de gemeente Súdwest-Fryslân nog eens duidelijk uitleggen? Misschien een goed voornemen alvast voor het nieuwe jaar?

Wachtgeld? Hé wacht eens even!!

“Dijkhof onder vuur vanwege wachtgeld”, dat stond deze week in de krant. Het blijkt dat één van onze volksvertegenwoordigers naast zijn riant salaris als kamerlid ook nog eens een slordige € 37.000,00 ontvangt aan wachtgeld omdat meneer een tijdje heeft geacteerd als staatssecretaris en (4 weken) als minister in het kabinet Rutte 2. Schandalig! Maar helaas is Klaas Dijkhof van de VVD niet de enige.

(bron Leeuwarder Courant)

Toen ik dat las was ik met stomheid geslagen! Hoe is het mogelijk dat kamerleden dit soort van ‘misbruik maken van’ met een stalen gezicht kunnen (blijven) doen en dat schijnbaar ook nog heel normaal vinden. Onvoorstelbaar wordt het als je weet dat het ook nog legaal is.

Daar zou je je natuurlijk achter kunnen verschuilen, maar dan nog! Je hebt toch je eigen algemeen geldende norm en waarden en verantwoordelijkheden, zeker als voorbeeldig kamerlid.

Want wat te denken van mensen die buiten hun schuld om werkloos zijn geworden en zijn aangewezen op een uitkering, waarbij, wil je daarvoor in aanmerking komen, je hele hebben en houwen op tafel moet leggen. En o wee als je iets vergeet op te geven, dan krijg je geen of minder geld. Maar nog meer o wee als je wat zou bijverdienen. In dat geval wordt een bijverdienste veelal in zijn geheel afgetrokken van je uitkering. Je zou eens een tientje teveel kunnen ontvangen! Dat past niet bij ons arbeidsethos.

Onvoorstelbaar dat er politici zijn die met een stalen gezicht legaal misbruik maken van overheidsgeld terwijl dat veel beter besteedt kan worden in andere sectoren. Want al zal de wet het toestaan, toch zou je als politicus voldoende fatsoen, waarden, normen en principes moeten hebben om hiervoor te bedanken. Gelukkig zijn er ook Kamerleden die dat doen en die bedankten voor wachtgeld zoals Lodewijk Asscher, Lilian Ploumen, Mark Habers. Soms bedenkt men het zelf niet maar moet een eigen fractie de persoon in kwestie er op wijzen, zoals in het geval van Groen Links kamerlid Isabelle Diks, die het ontvangen wachtgeld terug zal storten.

Maar schijnbaar werkt dat helaas niet bij alle kamerleden zo en maken deze dankbaar gebruik van de mogelijkheden. En ik maar denken dat dit soort van lieden een voorbeeld functie hadden......

Maar wie weet zou één van de misbruikmakers (hoe legaal dan ook) het goede voorbeeld kunnen geven door te vertrekken om eens goed na te denken over hun zonden en mogelijke bijstellingen van hun normen en waarden. Wachtgeld? Hé wacht eens even, maar dan wel zonder wachtgeld natuurlijk, want dat hebben ze al eerder ontvangen toch!

Maar weet je wat eigenlijk het meest vreemde is? Dat wij ons er maar één dag druk over maken en vervolgens gewoon weer verder gaan zonder enige actie te ondernemen. Of zijn we gewend geraakt aan het gegeven dat politici zaken verzwijgen, niet hebben gehoord of extra inkomen verwerven betaald door de gemeenschap.

Het bekende lied “Mens durf te leven!” wat in november 1917 is geschreven door Dirk Witte en in datzelfde jaar voor het eerst op een podium werd gezongen door de legendarische zanger Pisuisse, vormde de toegift van de theatervoorstelling ‘Dubbel en Dwars – 30 jaar Dolly Bellefleur’. Samen met mijn vriendin Pleunie en onze vrienden Kees en Rop, hebben wij deze voorstelling op vrijdag 1 november j.l. bijgewoond in een uitverkochte Mary Dresselhuyszaal in het De La Martheater in Amsterdam.

Als je mij een tijdje geleden had gevraagd of ik weleens van Dolly Bellefleur had gehoord dan had ik ontkennend moeten antwoorden. Totdat Pleunie mij vroeg mee te gaan naar een voorstelling van Dolly en ik mij ging verdiepen in de persoon van Dolly.

Dolly Bellefleur is het alter ego van cabaretier en tekstdichter Ruud Douma. Als boegbeeld van de LHBT+ (= een van oorsprong Engelse afkorting die staat voor lesbian (lesbisch), gay (homoseksueel), bisexual (biseksueel) en transgender) beweging vraagt Dolly al 30 jaar op haar geheel eigen wijze aandacht voor mensenrechten in het algemeen, en de acceptatie van LHBT+ in het bijzonder. Voor haar tomeloze inzet werd zij in 2012 verkozen tot Roze Lieverdje en mocht ze in 2014 uit handen van Eberhard van der Laan de Andreaspenning van de stad Amsterdam ontvangen. Je mag haar met recht één van de bekendste drag queens van Nederland noemen.

De bezoekers werd een prima voorstelling voorgeschoteld. Enerzijds scherpe kritische teksten die in een in goede harmonie werden afgewisseld door heel gevoelige teksten, waarbij Dolly begeleid werd door een prima band! Al met al was de voorstelling een mooie mix van satire en ernst en dat alles in een prima evenwicht. Voor mij was de allesoverheersende boodschap van de voorstelling: Mens durf (dubbel en dwars) te leven! Wij hebben genoten!

Persoonlijk heb ik altijd grote bewondering voor mensen die hun eigen weg gaan en zich weinig aantrekken van wat anderen daarvan wel of niet zullen zeggen. En dat gevoel had ik ook bij de jubileumshow van Dolly Bellefleur.

Bovendien blijkt dat de meer dan 100 jaar geleden geschreven tekst van Dirk Witte niets heeft ingeboet aan actualiteit, dus: Je leeft maar heel kort, maar een enkele keer. En als je straks anders wilt kun je niet meer! Mens, durf te leven!

Eén van de liedjes in het programma was het monumentale lied: Het homomonument: https://www.youtube.com/watch?v=Vxiu-Jnl7WA

Begin 2016 zat ik te bladeren in het programmaboekje van de Harmonie in Leeuwarden en zag daar een aankondiging staan van de Canadese band ‘Bears of legend’ met als ondertitel dat als je fan was van Mumford and Sons je deze band zeker niet mocht missen.

Aangezien ik (evenals twee van mijn kinderen) fan zijn van Mumford and Sons vroeg ik hen of ze mee wilden naar het concert. Uiteraard was een ieder zeer nieuwsgierig, maar helaas de kleine zaal van de Harmonie was uitverkocht.

In een helder moment bedacht ik mij dat een band uit Canada vast niet alleen voor één optreden naar Nederland komt. En die gedachte klopte, want men verzorgde ook een optreden in Cultuurpodium VANSLAG in Borger. Wel iets verder weg, maar hier waren tenminste nog genoeg kaarten beschikbaar en ik moest er intussen wel 7 stuks hebben.

In tegenstelling tot Leeuwarden stond er geen rij en/of stoelnummer op de kaart. Mijn conclusie was dan ook dat het een staconcert zou zijn. Dus niet te laat van huis zodat je een mooi plekje in de zaal kunt veroveren.

Maar wat schetste mijn verbazing toe bleek dat het theater in Borger gehuisvest was in een voormalige kerk die zeer vakkundig en sfeervol omgetoverd was tot een grand café.

Ja en daar stond dan Bears of legend, een band rond zanger David Laverne. Deze energieke Canadese band brengt een unieke mix van folk, klassiek en progressieve rock, met een vleugje 'Mumford en Sons'. De uitstekende muzikanten drijven op enthousiasme, schitterende composities,mooie aragementen en passie. En het was een top concert!! Dezelfde avond werd afgesproken dat als de band weer in Nederland zou komen, wij er weer heen zouden gaan.

En op maandag 28 oktober was het dan weer zover, want toen was de band te bewonderen in Stania State te Oenkerk. Petje af voor de organisatie, Folk in de Wâlden, om deze wereldband te contracteren, want wederom was het een grootst concert en die mening werd gedeeld door alle aanwezigen in een uitverkocht Stania State. Tussen ( ), onze groep was inmiddels uitgegroeid tot 14 personen.

Tot nu toe maakte de band drie cd’s, zonder uitzondering allemaal van een ontzettend hoog niveau en het aanschaffen (of downloaden) meer dan waard! Ga maar eens luisteren op youtube, drie absolute pareltjes! Bijvoorbeeld: https://www.youtube.com/watch?v=8FrHcEtTm58

Afgelopen week hoorde ik in het nieuws dat protestmarsen en betogingen weer helemaal ‘in’ waren. De veel geprezen en voorkomende protest uitingen uit de jaren 60 en 70 zijn weer terug! Denk maar eens aan betogingen in die jaren als “Ban de (atoom)bom!”, “Baas in eigen buik!”, “Yankee verdwijn uit Vietnam!” en zo zijn er een heel scala op te noemen. Maar in de loop der tijd raakte deze protestvorm (althand in Nederland) langzamerhand wat uit zwang.

Maar Bob Dylan zong het al in 1964 “The times they are changing!” en zo begonnen begin dit jaar de eerste voortekenen van protesteren zich al af te tekenen met de onderwijsprotesten. Laatstelijk maakte het boerenprotest diepe indruk op de meeste politici. En dit kan best nog maar eens het begin zijn van nog meer protesten en demonstraties. Denk eens aan de bouwwereld die ook getroffen wordt door de stikstof. En wat te denken van de onderwijswereld, maar wel allerlei politieke toezeggingen en toespelingen worden gemaakt, maar er daadwerkelijk (nog) niets gedaan wordt. En om mar te zwijgen van de pensionarissen wiens pensioen waarschijnlijk gekort gaat worden.

En zo kom ik ook bij het braafste jongetje van de klas. Hij wil niet alleen grote indruk maken door maatregelen van hogerhand niet alleen zonder commentaar over te nemen en uit te voeren, mar ook nog eens deze te overdrijven, en dat allemaal onder het mom van:  “moet je eens kijken hoe goed ik het doe!”. Maar ook een eigenschap van het braafste jongetje van de klas is het zogenaamde struisvogelgedrag. “Ik reageer gewoon niet, doe alsof er niets is gebeurd en dan gaat het vanzelf wel weg”. Nee dus!

Een mooi voorbeeld was het terugnemen van een provinciaal besluit over stikstof door gedeputeerde Johannes Kramer. Het boerenprotest en hun argumenten waren al een aantal weken duidelijk hoorbaar. Maar pas toen de boeren persoonlijk bij het provinciehuis verschenen en verhaal kwamen halen, konden de regels ineens (en toen pas) worden ingetrokken.

Bovenstaande bewijst maar weer eens dat het goed is om jezelf te laten horen, zeker als er allemaal braafste jongetjes van de klas aan de macht zijn; die vragen gewoon om verzet.

Tijdens een wandeling door Amsterdam kwamen wij tijdens onze vakantie ook op het Spui waar terrassen van enkele bekende horecagelegenheden zijn gelegen. Een prima plek om even op adem te komen en op één van de terrassen te genieten van een bakje koffie, een pikketanissie of iets anders op een terras. Ik durf dan bijna te wedden dat je uitzicht hebt op een ietwat klein uitgevallen beeldje van een Amsterdamse belhamel, in de volksmond ’t Lieverdje genoemd.

’t Lieverdje is een beeldje van een Amsterdamse belhamel met een grote mond, maar een klein hartje. Als je niet beter zou weten zou je er zo aan voorbij lopen want echt indrukwekkend is het beeld van Carel Kneulman niet te noemen.

Maar toch bedriegt hier de schijn! Want in de roerige jaren ’60 werden er wekelijks zogenaamde happenings georganiseerd en werd het beeldje het middelpunt van protest. Juist omdat het beeld betaald was door een sigarettenfabrikant waren er protesten rondom het beeld onder aanvoering van antiroker en mede oprichter van provo Robert Jasper Grootveld, tegen de tabaksindustrie.

Provo was een beweging zonder regels en zonder duidelijke wetten en werd in 1965 in Amsterdam opgericht door onder meer Roel van Duijn, Luud Schimmelpennink en Robert Jasper Grootveld. Provo trok aandacht onder jongeren van over de gehele wereld. Het gooien van rookbommen tijdens het huwelijk van prinses Beatrix en Claus was een van de meest opmerkelijke acties. De 'geest' van de beweging was kritiek op de maatschappij leveren en (omstreden) oplossingen aandragen. Vrije liefde, natuur, milieu, emancipatie, vernieuwing en democratisering waren zoal speerpunten. Ondanks het korte bestaan van provo (men was 2 jaar actief), zijn hun denkbeelden nog steeds voelbaar aanwezig.

Dus mocht je eens in Amsterdam komen en over het Spui lopen, sta dan ook even stil bij ’t Lieverdje.Want al bestaat de provo beweging al lang niet meer, het Amsterdamse boefje dat streken uithaalde maar die het goed bedoelde, een soort provo dus, is er nog altijd.

De oogst van 1 week

‘Strijd om glasvezel is schaamteloos!’ schreef Rein Hoogland uit Bantega onlangs in de Leeuwarder Courant. Ik was blij zijn artikel te lezen, want het was een feest (nou ja feest……) van herkenning. Bijna dagelijks worden de bewoners van de zgn. buitengebieden lastig gevallen met reclame materiaal over de aanleg van glasvezel. De ene folder is nog glossyer als de andere. En je ziet ook dat de toonzetting steeds dwingender wordt. Meld je je niet aan voor 8 juli dan draai jezelf voor de aanlegkosten op!

Het laatste marketing middel wat wordt ingezet is om je telefonisch te benaderen. Hoe men aan je mobiele nummer komt is mij een raadsel, maar dat gaat me snel genoeg. En dan heb ik nog niet eens glasvezel. Ik bedoel maar.

Al die aanbieders is ook absoluut niet logisch en zeker niet klantvriendelijk. Ik woon in een buurtschap met vier woningen. Stel allen willen glasvezel, maar een elk heeft wel voor een andere aanbieder gekozen, wat dan? Dan gaat het glasvezel feest niet door. Je moet immers toch wel een minimaal aantal aansluitingen realiseren. En was het streven niet om Fryslân glasvezel proof te maken?

Maar los daarvan. Europa gaat er prat op dat men eerlijke concurrentie voorstaat. Men probeert hier inhoud aan te geven door iedereen min of meer te dwingen zogenaamde aanbestedingstrajecten aan te gaan. Een ogenschijnlijk heel simpel systeem: de laagste inschrijver krijgt de klus. Maar schijnbaar is de glasvezel de aanbesteding te snel af.

Je zou zeggen dat de aanleg van glasvezel nu net zo’n klus is waarvoor dat aanbestedingstraject bedacht is. Maar nee hoor! Waar anders de overheid ons vastpint op allerlei regeltjes en wetjes, laat men ons nu maar wat zwemmen in een zwembad vol met over elkaar heen buitelende aanbieders.

Sorry hoor, maar ik zie door al die de vezels het glas niet meer!

Het was ongeveer 2 weken geleden dat wij goed gemutst op de boot stapten richting Texel. Ik was eenmaal eerder op dit eiland geweest voor een excursie voor mijn werk en had toen barweinig van het eiland kunnen zien. Dat zou deze keer anders worden, want we hadden een missie!

Nu moeten jullie weten dat ik een ontzettend grote fan ben van Jan Wolkers, zowel in zijn hoedanigheid als schrijver, maar ook als beeldend kunstenaar en alles wat met hem te maken heeft verzamel. Ik had daarom het idee opgevat als een soort van paparazzi zijn roots op Texel te traceren. Het adres waar Jan en zijn echtgenote Karina (die daar nog steeds regelmatig verblijft, hadden gewoond wist ik. En zo stonden wij op een zonnige zaterdagochtend voor een ietwat in struikgewas en bomen verscholen huis te bewonderen.

Duidelijk herkenbaar was de studio. Het dak bestond voornamelijk uit glas zodat er een goede lichtinval zou zijn. In deze studio vervaardigde hij één van zijn beroemdste kunstwerken, het Auschwitz monument, ook bekend als Spiegelmonument of Gebroken spiegels. Een monument ter nagedachtenis aan de omgekomenen in het concentratiekamp Auschwitz en de andere concentratie- en vernietigingskampen. Het monument is opgebouwd uit gebroken spiegels en het kent het opschrift 'Nooit meer Auschwitz'. In de spiegels reflecteert zich de lucht. Volgens Jan Wolkers symboliseren de gebroken spiegels dat de hemel na Auschwitz nooit meer ongeschonden is.

Ook de beroemde tuin van Jan zijn televisie serie was duidelijk herkenbaar. Het stukje natuur waar hij met veel gevoel en liefde uitleg gaf over alles wat daar groeide en bloeide.

Daarna ging de reis naar een plaatselijke boekhandel die werd gerund door een ouder echtpaar. Ik vond daar een aantal boeken (waarvan sommigen gesigneerd) die ik nog niet in mijn collectie had, zelfs niet van gehoord had. Ik moest mij inhouden om niet al die boeken te kopen. De oudere mevrouw die mij hielp kreeg in de gaten dat ik een groot Wolkers fan was en zo belande ik met haar in een ietwat groot uitgevallen kast die dienst deed als archief. Zij liet mij daar een aantal verhalen van Jan Wolkers zien die niet eerder gepubliceerd waren. Het water liep mij bijkans uit de mond en heb van ieder verhaal een exemplaar gekocht.

In de tussentijd had ik op de toonbank mijn boekenbon achteloos laten liggen, maar gelukkig ontfermde Pleunie zich over die bon en bracht hem bij mij en de oude dame, waar ik nog steeds mee in die kat stond. Deze dame, zeker 80 lentes jong, ging zich meteen verontschuldigen omdat zij met mij in een kast stond. Als slagroom op het Jan Wolkers toetje kreeg ik nog een affiche van haar mee van een boek presentatie van Wolkers. En het was dat zij ze zo snel niet kon vinden, anders was ik ook nog eigenaar geworden van een aantal Jan Wolkers postzegels!

Al met al een zeer geslaagd verblijf op Texel en voor mij als fan zeker de moeite om nog eens een bezoek te brengen aan mijn oude vriendin van 80 lentes in de boekwinkel om te kijken welke Jan Wolkers schatten zij nog meer bezat.

Een vreemd gevoel overviel mij toen ik mij vanochtend opeens realiseerde dat ik eigenlijk nog maar 4 dagen hoef te werken alvorens met pensioen te gaan. Natuurlijk, het was een bewuste keuze om te stoppen en wel op 1 april 2019. Maar het leek toch nog zover weg. Want tussen het moment van dat besluit nemen en dat het werkelijk zover zou zijn lagen 4 maanden en dat was nog een hele tijd! Of niet dan…..  Nee dus, want nog nooit zijn 4 maanden zo snel voorbij gevlogen!

Het overdragen van zaken, het afbouwen van werkzaamheden, het regelen van je afscheid, het regelmatig checken van ‘mijn pensioen’ en het opnemen van je laatste vrije dagen. En daar had ik er meer van dan dat ik zelf wist.

Ach, ja en dan lees je ook wel eens wat over pensioen. De uitspraak van Andy Rooney (Amerikaans radio-en televisieschrijver 1919-2011) spreekt mij het meeste aan. Hij zei: “Writers don’t retire! I will always be a writer!” Ware woorden, en in mijn geval vrij vertaald als: Muzikanten gaan nooit met pensioen! Ik zal altijd een muzikant blijven!” Je moet actief blijven, of zoals Margaret Mead (Amerikaanse antropoloog 1901-1978) eens zei: “Sooner or later I’m going to die, but I’m not going to retire!” Eens zal ik sterven, maar ik ben niet van plan met pensioen te gaan. Inderdaad je moet bezig blijven, want als je niets meer zou ondernemen dan zou de uitspraak van de Nederlandse schrijver J. van Reen, “Pensioen is een periode tussen werk en zerk!” wel eens bewaarheid kunnen worden. En dat is nu niet het meest aantrekkelijke toekomstbeeld.

Een goed voorbeeld: De vreemde Kostgangers v.l.n.r. Hennie Vrienten - 71 jaar, Boudewijn de Groot - 75 jaar en george Kooymans – 71 jaar. (foto Jacqueline de Haas)

Nee met pensioen gaan is heel positief. Pensioen hoor je te proeven als belegen wijn, langzaam genietend en in goed gezelschap. Bovendien zorgt pensioen er voor dat je een punt zet waardoor je ruimte voor een nieuw begin maakt en dat is ook goed! Maar natuurlijk zit er één klein nadeeltje aan het met pensioen gaan, want het is wel een hele eer, maar bedenk goed; je hebt nooit vakantie meer.

Afgelopen zondag zijn we naar de tentoonstelling Rembrandt en Saskia: Liefde in de Gouden Eeuw  geweest in het Fries Museum.

Rembrandt van Rijn en Saskia Uylenburgh namen ons mee op een romantische reis naar de 17de eeuw. Met meer dan 250 voorwerpen en maar liefst 23 werken van de Hollandse meester doken wij in het liefdesleven van de Gouden Eeuw. Van prille verliefdheid en sprookjesachtige bruiloften tot de donkere kanten van het huwelijk.

Een van de topstukken van de tentoonstelling is het portret van Saskia dat Rembrandt na haar dood voltooide. De schilder hield Saskia en profil in rijk gewaad altijd in eigen bezit. Geldgebrek dwong hem zijn persoonlijke meesterwerk in 1652 te verkopen. Het portret is voor het eerst in ruim 250 jaar in Nederland te zien. In de tentoonstelling volg je niet alleen het bruidspaar, maar stap je ook in het huwelijk van de high society. Schilderijen vol symboliek, gegraveerde huwelijksharten, schunnige gedichten en kostbare cadeaus. 

Je ontdekt dat omstandigheden tijdens de Gouden Eeuw sterk verschilden van nu, maar dat gevoelens van lief en leed van alle tijden zijn. Wat te denken van dit schilderij waarbij de lofzang bezongen wordt over mannen die muzikant zijn. Je zult maar muzikant zijn!

De tentoonstelling Rembrandt en Saskia: Liefde in de Gouden Eeuw is t/m 17 maart 2019 te zien in het Fries Museum. Maar wees er snel bij, want voor je het weet is het 17 maart!

“I am a farmer!” sprak een zenuwachtige melkveehouder Max Yasgur door de microfoon op het hoofdpodium van Woodstock. Indrukwekkend was de reactie van het publiek (half miljoen mensen) op deze zin. Men applaudisseerde en ging staan uit respect voor de man die het had aangedurfd om zijn land beschikbaar te stellen aan het muziekfestival Woodstock. Hij had daar mee lef getoond want het Amerika in 1969 stond nou niet echt positief tegenover de hippiecultuur. Maar de 65 jarige Max Yasgur had het aangedurfd!

Woodstock was een muziekfestival dat van 15 tot en met 18 augustus 1969 gehouden. Het festival werd Woodstock genoemd naar de gelijknamige plaats op een kleine 70 km afstand die bekend stond als centrum van de toenmalige hippiecultuur.

Het festival had als motto "3 Days of Peace & Music" en geldt als een van de belangrijkste en bekendste evenementen in de geschiedenis van de hippiecultuur en popmuziek. Het uiteindelijke bezoekersaantal lag ruim boven de 400.000, van wie de meesten geen entreegeld hadden betaald. Ondanks het gebruik van alcohol en drugs was er weinig misdaad en geweld. En daarmee was de doelstelling van "3 Days of Peace & Music"  meer als gehaald.

Een keur van legendarische artiest trad er op. Een kleine greep: Janis Joplin, Jimi Hendrix, The Who, Joe Cocker, Jefferson Airplane en nog vele anderen. Zij schreven geschiedenis! Het is goed dat wij deze geschiedenis 50 jaar later opnieuw kunnen beleven en voelen met de theatervoorstelling Woodstock the story.

De energieke theatermaker Laurens ten Den schreef het verhaal, deed de regie en vertolkte zeer energiek de rol van verteller presentator. En hij deed dat goed evenals de rest van de crew. Het plezier spatte er af! Woodstock the story is een must voor muziekliefhebbers, in 3 uur werd je meegenomen en ondergedompeld in een verblindende show met (voor mij) klassieke muziek. Wij waren er met 8 vrienden heen getogen en de unanieme conclusie was dat het een geweldige voorstelling was! Dus krijg je nog de kans de voorstelling te bezoeken, dan zou ik dat zeker doen!

De wyn waait oer de fjilden, Wim Beckers

Gisteravond vond er een zogenaamde ‘Whisky proeverij’ plaats in De Gekroonde Roskam te Witmarsum. In het altijd sfeervolle café waren op alle tafels diverse glazen neergezet met een kleine hoeveelheid whisky in zich. Een zorgvuldig geselecteerd, maar bont, gezelschap mocht dit heerlijke vocht naar binnen werken en ook nog een mening vormen over hoe men de verschillende whisky’s vond smaken. Want het drinken van whisky is een kwestie van smaak, aldus onze whisky voorganger deze avond, Johan Brouwer uit Groningen, die ons gedurende anderhalf uur meenam in de wereld van de whisky.

Een ieder had vijf glazen met whisky voor zich staan en onder leiding en toelichting van Johan konden deze worden geproefd. In de tussentijd werden de gasten vergast op allerlei informatie over whisky en diens oorsprong in Schotland. Op de achtergrond was Schots / Keltische muziek te horen.

Aan mijn tafel zaten we met vier personen, twee deskundigen die nog nooit eerder whisky hadden gehad, eentje die wel ervaring had met whisky en de laatste (ik dus) die zo nu en dan als het zo uitkomt een glaasje drinkt. Een hele ervaring, want de vijf gepresenteerde whisky’s waren allemaal heel verschillend van smaak. Zo waren de eerste beide wel erg scherp en proefde men bij de laatste twee heet zilt van de zee. De middelste whisky werd door twee van ons beoordeeld als de lekkerste, terwijl onze ervaren whisky kenner ging voor nummer 4 met een zilte nasmaak. Ons vierde lid aan de tafel was heel duidelijk, hij vond whisky gewoon niet lekker! En dat kan want dat is een kwestie van smaak.

Maar wat is nu eigenlijk whisky? Whiskey (Schots/Canadees) of whisky (Iers/Amerikaans) is een drank die is gedistilleerd uit gegist graanbeslag en gerijpt op houten vaten. De naam komt van het Iers-Gaelische uisce beatha of Schots-Gaelische uisge beatha, kortweg fuisce, dat "levenswater" betekent.

Whisky is volgens sommigen een oerdrank die zijn wortels heeft in een ver verleden, waarin het leven er totaal anders uitzag dan nu. Whisky staat voor geschiedenis en traditie, een oneindig aantal smaken en een specifieke levensstijl. Een levensstijl waarin het gaat om het in alle rust te genieten van het goede wat het leven te bieden heeft.

Nu zijn de aanwezigen gisteravond, stuk voor stuk genieters van het goede wat het leven te bieden heeft, maar dat kan je ook anders invulling geven natuurlijk. Dat bleek wel toen allen zich hadden gevleid rondom de stamtafel met een heerlijk helder koud biertje. Mar misschien was dat ook wel bedoeld om de scherpe smaak van en het enthousiasme voor whisky wat te dimmen? Maar hoe dan ook, het was een groot succes!

Gistermiddag hebben wij de geweldige, Engelstalige, uitvoering gezien van de musical ‘CATS’ in het RAI-theater in Amsterdam. Het is zeker niet de gewoonte om regelmatig naar Amsterdam of verder te gaan voor de uitvoering van een musical. Maar deze keer was wel bijzonder.

In het bijzonder omdat hier de volledige crew optrad die ook in Londen voor het voetlicht trad. Maar dat niet alleen. Dankzij de site van ‘vakantieveilingen’ konden wij voor echt een schijntje de voorstelling bijwonen. En wat voor voorstelling! Geweldig!!

Old Deuteronomy en Grisabella

Zoals gezegd was dit de Engelstalige uitvoering. Maar voor degenen die het Engels niet zo goed beheersen kon je op een aantal lichtbakken de Nederlandse vertaling meelezen. Maar echt nodig was dit niet, want alles was perfect op elkaar afgestemd, zodat je de teksten van de liedjes met gemak kon volgen. Dan viel je wel op dat de vertaling hier en daar toch wel wat te wensen overliet om het in het Nederlands ook maar te laten rijmen. Maar een kniesoor die daar op let.

Het verhaal speelt zich af op de meest speciale avond van het jaar, waarop de Jellicle katten hun grote bal vieren. Eén van hen zal door Old Deuteronomy worden uitverkoren om opnieuw te worden geboren en een nieuw kattenleven te gaan beginnen. Grisabella, de glamour kat die jarenlang de wijde wereld heeft verkend, keert juist deze avond naar huis terug. Ze wil dolgraag weer contact met haar familie, maar tot haar grote verdriet willen ze niets van haar weten. Dan verandert alles: Old Deuteronomy wordt ontvoerd door de schurkachtige Macavity. De katten bundelen hun krachten en bevrijden hun leider, die uitgerekend Grizabella kiest om herboren te worden.

De crew is echt van topklasse en de acteurs maken de katten dan ook erg geloofwaardig. Het bekendste lied uit CATS is toch wel ‘Memory’, wat wordt gezongen door Grizabella, gespeeld door Jenna Lee-James. Deze vertolking is echt indrukwekkend! Onlangs zong zij het lied bij RTL Late night met Twan Huys. Beluisteren kan via:  https://www.youtube.com/watch?v=zFU4qV09-Dc

De musicalklassieker CATS van Andrew Lloyd Webber komt voor slechts een paar voorstellingen naar Nederland en is o.a. te zien in Amsterdam, Rotterdam, Groningen en Breda. Een aanrader!!