Het was ongeveer 2 weken geleden dat wij goed gemutst op de boot stapten richting Texel. Ik was eenmaal eerder op dit eiland geweest voor een excursie voor mijn werk en had toen barweinig van het eiland kunnen zien. Dat zou deze keer anders worden, want we hadden een missie!

Nu moeten jullie weten dat ik een ontzettend grote fan ben van Jan Wolkers, zowel in zijn hoedanigheid als schrijver, maar ook als beeldend kunstenaar en alles wat met hem te maken heeft verzamel. Ik had daarom het idee opgevat als een soort van paparazzi zijn roots op Texel te traceren. Het adres waar Jan en zijn echtgenote Karina (die daar nog steeds regelmatig verblijft, hadden gewoond wist ik. En zo stonden wij op een zonnige zaterdagochtend voor een ietwat in struikgewas en bomen verscholen huis te bewonderen.

Duidelijk herkenbaar was de studio. Het dak bestond voornamelijk uit glas zodat er een goede lichtinval zou zijn. In deze studio vervaardigde hij één van zijn beroemdste kunstwerken, het Auschwitz monument, ook bekend als Spiegelmonument of Gebroken spiegels. Een monument ter nagedachtenis aan de omgekomenen in het concentratiekamp Auschwitz en de andere concentratie- en vernietigingskampen. Het monument is opgebouwd uit gebroken spiegels en het kent het opschrift 'Nooit meer Auschwitz'. In de spiegels reflecteert zich de lucht. Volgens Jan Wolkers symboliseren de gebroken spiegels dat de hemel na Auschwitz nooit meer ongeschonden is.

Ook de beroemde tuin van Jan zijn televisie serie was duidelijk herkenbaar. Het stukje natuur waar hij met veel gevoel en liefde uitleg gaf over alles wat daar groeide en bloeide.

Daarna ging de reis naar een plaatselijke boekhandel die werd gerund door een ouder echtpaar. Ik vond daar een aantal boeken (waarvan sommigen gesigneerd) die ik nog niet in mijn collectie had, zelfs niet van gehoord had. Ik moest mij inhouden om niet al die boeken te kopen. De oudere mevrouw die mij hielp kreeg in de gaten dat ik een groot Wolkers fan was en zo belande ik met haar in een ietwat groot uitgevallen kast die dienst deed als archief. Zij liet mij daar een aantal verhalen van Jan Wolkers zien die niet eerder gepubliceerd waren. Het water liep mij bijkans uit de mond en heb van ieder verhaal een exemplaar gekocht.

In de tussentijd had ik op de toonbank mijn boekenbon achteloos laten liggen, maar gelukkig ontfermde Pleunie zich over die bon en bracht hem bij mij en de oude dame, waar ik nog steeds mee in die kat stond. Deze dame, zeker 80 lentes jong, ging zich meteen verontschuldigen omdat zij met mij in een kast stond. Als slagroom op het Jan Wolkers toetje kreeg ik nog een affiche van haar mee van een boek presentatie van Wolkers. En het was dat zij ze zo snel niet kon vinden, anders was ik ook nog eigenaar geworden van een aantal Jan Wolkers postzegels!

Al met al een zeer geslaagd verblijf op Texel en voor mij als fan zeker de moeite om nog eens een bezoek te brengen aan mijn oude vriendin van 80 lentes in de boekwinkel om te kijken welke Jan Wolkers schatten zij nog meer bezat.