‘Ik wil mijn Donald Duckie terug’

Wie kent dat nummer nog?  Geschreven door Bob Bouber, zanger van de bekende band ‘ZZ en de Maskers’. Het nummer ‘Ik wil mijn Donald Duckie’, uitgebracht in 1969, speelde door mijn hoofd toen ik onlangs een prijs ontving van de Postcode loterij.

In het kader van klantenbinding verrast deze loterij zijn deelnemers regelmatig met een prijsje. De ene keer zijn het stroopwafels, de andere keer Dove en dit keer een (kort) abonnement op een tijdschrift naar keuze.

De keuze was best wel groot. Naast VT-wonen, Libelle, Quest en vele anderen kwam ook de Donald Duck voorbij. Aangezien één van mijn levensfilosofieën is dat je het kind in jezelf moet koesteren, besloot ik te kiezen voor een zes weken durend abonnement op de Donald Duck.

Ik kan er niets aan doen, maar ik heb wat met dat blad. Toen ik nog jong was namen mijn ouders een abonnement op het blad, wat ik (toe ook al) met veel plezier las. Ik kon wegdromen in de fantasiewereld van Walt Disney. Donald, Katrien, Oma, Kwik, Kwek en Kwak werden bekenden van mij. En natuurlijk niet te vergeten Oom Dagobert die, in het toen nog internet vrije tijdperk, zijn geld had opgeslagen in een groot pakhuis, compleet met duikplank, zodat de beste man zo nu en dan, hatseflats,  een duik kon nemen. Massa is kassa zal ik maar zeggen.

Het mooie was dat mijn moeder elk jaar een jaargang liet inbinden. Het resultaat waren dan twee lijvige boekwerken. Zij begon in 1961 en heeft dat jaren volgehouden. Een echt collecters item, al noemde mijn moeder ze zo niet. Deze boekwerken heb ik nog vaak eens gelezen, maar ik was niet de enige, want ook mijn kinderen en kleinkinderen deden dat. Maar het meest werden ze toch gebruikt als er een kind ziek was, dan werd het met liefde uitgeleend. Ik denk dat heel wat kinderen uit Arum, mijn geboortedorp, er plezier aan heeft beleefd.

Maar ja ze zijn door de tand des tijd natuurlijk wel een beetje aangetast natuurlijk. Nou ja, door de tijd, dat is met name mijn schuld geweest. Een aantal jaren stond er ook wekelijks sport tekeningen van Dik Bruynesteyn in. Als het voetballers waren, zeker die van Feyenoord, knipte ik die er uit. Of ik plakte ze in mijn voetbal album, of ik gebruikte ze als onderwerp voor het zogenaamde figuurzagen.

Dus jullie zullen begrijpen dat ik heel blij was met een brief van burgemeester Speksnuit waarin hij mij welkom heet met mijn korte abonnement op het vrolijke weekblad. Ik ga er zeker van genieten, maar of ik ze ga inbinden……….. ik denk het toch maar niet. Maar ik ben wel blij dat ik mijn Donald Duckie, al is het maar voor even, weer terug heb.