Op een mooie 2de pinksterdag....

Tweede pinksterdag is het in Friesland een goed gebruik dat zo’n 15.000 fietsers de 11 steden van onze prachtige provincie rondfietsen.  Dit is al gauw zo’n 235 km! Niet een tochtje dat je zo even uit je mouw schudt, er moet wel degelijk voor getraind worden!

Dat denk ik tenminste, want een fietser ben ik niet echt. Ook nooit geweest trouwens. Dat ik vroeger als 12 jarige dagelijks zo’n 20 kilometer moest fietsen om op school te komen was derhalve niet bepaald mijn hobby. De meest grote fietstocht, op initiatief van mijn vader, was de oversteek naar Noord Holland, naar Schagerbrug om precies te zijn. Met name het geestdodende stuk over de Afsluitdijk staat mij nog voor de geest. Als je die bent overgestoken kun je voorlopig geen zeedijk meer te zien. Zelf op een brommer, wat ik een paar jaar later deed, was het best een geestdodend eind.

Maar terug naar de Elfsteden fietstocht op tweede pinksterdag. Ik heb deze route nimmer gefietst en ben dat ook niet meer van plan, maar toch heeft het een warm plekje in mijn hart.

Mijn vader was een groot fiets liefhebber. Toen hij nog in Limburg woonde heeft hij jarenlang op redelijk hoog niveau aan wielrennen gedaan (zie foto). Jaren later als wij op vakantie bij mijn familie waren, zat ik als klein kereltje bij mijn vader achter op de fiets. Zonder problemen beklom mijn vader met mij achterop de Cauberg. Voorwaar een huzarenstukje, aangezien ik ook toen al gezegend was met een redelijk soortelijk gewicht om het zo maar eens uit te drukken.

Mijn vader is zijn hele leven een echte sportman gebleven. Zo heeft hij tot op de dag dat hij stierf, elke ochtend gymnastiek oefeningen gedaan. Ik doe het hem niet na.

Zo heeft hij ook een tijd bij mij in Witmarsum een groentetuin gehad. Hij had er aardigheid aan om elke keer dat hij kwam (altijd ’s ochtends) de tijd te klokken. De uitdaging  was dan om steeds sneller de afstand Arum – Witmarsum visa versa  af te leggen. Hij vond dat naast een uitdaging ook handig om te weten. Als je druk op je tuin aan het werk bent en je met iets bezig bent, wil je het ook graag af maken. Zo ook mijn vader. Maar hij wist dat mijn moeder, die overbezorgd was, om 12 uur al op de uitkijk stond als hij nog niet thuis was. Eigenlijk was mijn moeder, zonder dat ze dat zelf wist of wilde, degene die de prestatiedrang van mijn vader stimuleerde.

Maar weer terug naar de Elfsteden fietstocht op tweede pinksterdag die, zoals ik al schreef, een warm plekje in mijn hart heeft.

Toen ik nog bij mijn ouders in Arum aan de Van Camminghaweg woonde kwamen de fiets matadoren  bij ons huis langs. Voorwaar een spektakel. Al heel vroeg ging de wekker en werd de focus nar buiten gericht. In mijn herinnering was het meestal mooi weer en werden de opklap zomerstoeltjes in de voortuin gezet. Onder het genot van koffie of ranja en wat lekkers kon je het uren uithouden. Voor mij als kind een evenement wat ik niet wilde missen. Zelfs toen ik niet meer in Arum woonde ging ik op deze bijzondere dag heel vroeg naar mijn ouders om te gaan genieten.

Als wij daar dan zaten voorzag mijn vader ons van commentaar. Dat wil zeggen technisch commentaar. Want naast de fietstijl van de wielrenners werden ook de fietsen voorzien van een  recensie. Als een soort Eddie Merckx zat hij als kenner te genieten. Hij heeft de tocht nooit zelf gefietst, terwijl ik er van overtuigd ben dat hij dat met gemak had kunnen doen . Maar waarom hij dat niet deed? Ik zou het niet weten en kan het hem nu niet meer vragen.

Wel kan ik jullie meedelen dat ik het in ieder geval nooit van plan ben geweest en dit plan ook in de toekomst niet zal opvatten, om deze, soms, barre tocht te ondernemen.